Domowy miód pitny

    Miód pitny i piwo miodowe znane w Polsce było jeszcze przed panowaniem Mieszka I. Prawie 1500 lat temu kupcy donoszą, że Słowianie robią miody pitne, które są mocniejsze od wina i się nim upijają. Badania archeologiczne wykazują, że człowiek już 10.000 tyś lat temu warzył piwo i robił miód pitny. W czasie naszej historii wszyscy robili miody pitne, gospodarze, mieszczanie i polskie dwory, które zawładnęły tym trunkiem, a piwo i miód pitny stały się ich własnością. Dlatego dziś nic nie stoi na przeszkodzie, aby działkowcy i pszczelarze kontynuowali tą tradycję, na użytek własny, jak też by ugościć najbliższych i przyjaciół, tym królewskim trunkiem. Na Podlasiu miód pitny z ruska nazywano pitnyj med, a w ostatnich czasach też winem miodowym.
    Miody pitne są to napoje miodowe o zawartości 12-17% alkoholu, uzyskanego przez fermentację wodnego roztworu miodu czyli brzeczki miodowej. W zależności od stosunku miodu do wody, rozróżniamy następujące typy miodów pitnych: półtorak 1 objętość miodu i 0,5 objętości wody, dwójniak (1 objętość miodu i 1 objętość wody), trójniak (1 objętość miodu i 2 objętości wody), czwórniak ( 1 objętość miodu i 3 objętości wody). Półtorak i dwójniak ze względu na dużą zawartość cukrów (gęstość) zaliczany jest do miodów pitnych ciężkich. Jego fermentacja przebiega powoli a dojrzewanie przeciąga się do 10 a nawet więcej lat. Działkowiczom dysponującym nadmiarem owoców, poleca się robić owocowe miody pitne. Przygotowuje się je z miodu pszczelego, który rozcieńcza się wodą i dodaje soki owocowe - świeże lub pasteryzowane. Najlepsze do wyrobu miodów pitnych są soki uzyskane przez prasowanie owoców na miazgę. Tak było dawniej, dzisiaj są sokowirówki, sokowniki i różnego rodzaju roboty, co czyni robienie różnych soków błahostką.  Najczęściej używa się owoców: agrestu, porzeczek, malin, wiśni, winogron, jabłek, polnych gruszek oraz mirabelek. Z owoców „dzikich” nadaje się jarzębina, głóg, tarnina oraz dzika róża (ponieważ są twarde i mało soczyste poddaje się je fermentacji w postaci miazgi). Ilość moszczu owocowego dodawana do brzeczki wynosi przeciętnie 15 do 25 % ogólnej ilości sporządzonej brzeczki.
    Miód pitny z dziką różą ma doskonały smak, bukiet i piękny kolor, inne owoce dają również niepowtarzalny bukiet i kolor.

Zastosowanie:
Napój alkoholowy do dań, deserów.

Składniki:
- 3 l miodu
- ok. 7 l. wody
- drożdże gatunkowe (Tokaj, Malaga, Cherry)
- 25 g kwasku cytrynowego
(- 2 kg owoców wg gustu)
Potrzebne też:
- wyparzony balon 15 i 10 l z czopem ferementacyjnym i "U" rurką
- cedzak do ściągania szumów
- rurka do ściągania płynu znad osadu
- wyparzone butelki z korkami na zlanie gotowego płynu

Wykonanie:
Przepis na 10 litrów
1. Na 3-4 dni przed gotowaniem wodnego roztworu miodu, czyli brzeczki, należy przygotować matkę drożdżową (ożywić drożdże) według przepisu podanego na torebce z drożdżami (Tokaj, Malaga, Cherry).
2. Przygotować brzeczkę z 3 l miodu i 5 l wody i gotować na małym ogniu około 30 minut, zbierając powstałe "szumowiny". Pod koniec gotowania uzupełnić wodą wyjściową objętość. Do brzeczki można użyć miodu wykazującego objawy „schorzenia”, np. puchnięcia i kwaśnienia.
3.  2 kg owoców dzikiej róży (lub innych owoców) oczyścić , umyć i zamrozić w zamrażarce. Następnie rozmrozić i zmiksować na pulpę, to wlać do 15 l balonu z brzeczką miodową i dodać 25 g kwasku cytrynowego.
4.  Dodać pracujące drożdże, zatkać czopem fermentacyjnym (korkiem gumowym z „U” rurką) i postawić w ciepłym miejscu (20 – 23 °C). Po upływie 1 – 3 dni nastąpi burzliwa fermentacja trwająca do 30 dni.
5. Po zakończonej burzliwej fermentacji ściągnąć za pomocą wężyka płyn znad osadu do mniejszej butli (10 – litrowej) i po zamknięciu jej czopem fermentacyjnym lub innym naturalnym korkiem przenieść do piwnicy (10-15°C), najlepiej by było 8°C.
6.  Po 6-8 miesiącach ponownie odciągnąć płyn znad osadu.
7.  Po roku napój powinien być już sklarowany i dobry w smaku. Można zlać go do butelek. Smacznego.